Op het programma staat vandaag een rit naar Nizzana dat bij de Egyptische grens met de Sinaïwoestijn ligt. Het is drie uur rijden en we willen er bij zonsopgang zijn, dus gaan we om 03.00 uur al weg om de baltsende Kraagtrappen te kunnen zien. Die zien we dan ook, maar ook een prachtig groepje Renvogels. Op de terugweg bezoeken we allerlei plekken in de Negevwoestijn.

De nachtelijke rit verloopt rustig, tenminste qua rijden, want er is bijna niemand op de weg. Ikzelf ben erg druk ondanks het vroege uur. Dat heeft als voordeel dat Dave geen last heeft van de slaap. Nadeel is wel dat we waarschijnlijk daardoor de afslag missen en dus wat om moeten rijden. Uiteindelijk komen we nog wel op tijd aan in Nizzana.

Het is nog behoorlijk fris en er zitten honderden Ooievaars aan de grond. Van de Kraagtrappen is aanvankelijk niets te zien. Een passerende, alleen Hebreeuws sprekende man zet ons bovendien op het verkeerde spoor om ons naar een kilometer verderop te verwijzen, maar waarschijnlijk bedoelde hij een groepje Ooievaars. Gerrit slaagt er uiteindelijk in een Kraagtrap te ontdekken. Gerrit heeft iets met Trappen, want in Spanje ontdekte hij ook al een Kleine Trap van grote afstand. De Kraagtrap is weliswaar ver weg, maar we zien hem wel mooi baltsen.

Dave ontdekt een tweetal Jakhalzen die zich verplaatsen naar het terrein met de Kraagtrappen. Ze lusten wel een lekker hapje denken wij, maar uiteindelijk lijken ze de Trappen met rust te laten, hoewel we door de afstand de echte details niet kunnen zien.
Een vogelreis en het kampeergevoel (ken ik dat eigenlijk wel?) gaan vaak samen. Dick opent de ontbijtbox en zoekt naar iets van zijn gading. Dave gebruikt de kofferbak als ontbijttafel en trekt als ik afdruk een gekke bek. De stemming zit er zoals altijd goed in.

Na het ontbijt rijden we een stukje verderop en overzien de vlakte, die voor ons zojuist achter een heuvel verborgen lag. Dave - natuurlijk hij - ontdekt een behoorlijke groep Witbuikzandhoenders. Ondanks de afstand zijn ze goed te bekijken door de telescoop.

Om 09.00 uur rijden we naar Nizzana, bekijken de sewage pond. Vlak naast de basis hebbenwe geen zin om lang te blijven of foto 's te maken met het risico dat ons verblijf onvrijwillig verlengd zou kunnen worden. Even verderop denk ik dat de uitlaat over de grond sleept (ik ben toch echt wel een "zwartkijker"), maar na wat gezoek, verwijdert Dick een steen uit de wielkast, waarna we weer verder kunnen.
Als we weer op de 211 komen en oostwaarts willen rijden, zien we een grote groep Ooievaars die de thermiek gebruiken om op te stijgen. We zoeken en vinden een woestijnweg om dichterbij te komen en dan stuiten we op een prachtige man Steppekiekendief die over de weg wiekt.

We rijden het weggetje verder in en dan zie ik aan de rechterkant een vogel staan, die Dave als eerste als Renvogel detemineert. We stoppen de auto, constateren dat Dave gelijk heeft, stappen uit en zetten onze telescopen op. Het blijkt een heel groepje te zijn en uiteindelijk zien we dat de groep uit zes vogels bestaat. Het is toch wel één van de hoogtepunten van de reis. Het zijn prachtige vogels.
Ik neem ondanks de afstand een aantal foto 's van het groepje. De uitsnede hier links is een enorme crop uit het origineel en dan blijft er weinig over, maar gelukkig is de soort wel herkenbaar. Het mooie aan vogelen is toch wel dat je zelfs hier in de woestijn allerlei erg leuke soorten tegenkomt. Goed, het kost tijd en heel wat zoeken en heen en weer rijden, maar dan heb je ook wat.
Als een enorme explosie - van wat waarschijnlijk een uit een vliegtuig afgeworpen oefenbom is - zelfs de broekspijpen van Dave doet wapperen, gaan we verder.

De groep Ooievaars is voorbij, maar niet getreurd. Er komen alweer nieuwe groepen aan met elk tientallen Ooievaars. Fotografisch is het een dilemma. Neem ik hele groepen met stippen of zoom ik in, waardoor er minder exemplaren op een foto staan.

Langs de kant van de weg staan wat boomgroepen met waterpartijen, iets wat je niet zou verwachten in een woestijn. In een boompje zit een Klapekster. Het is een ondersoort die ik nog niet heb gedetermineerd.

We rijden oostwaarts over de 211 en gaan bij het tankstation van Telalim koffie drinken. Het weer is prachtig en de temperatuur stijgt tot boven de 20 ° Celcius. Boven ons hoofd speelt de wind de wolken uiteen in prachtige windveren.

Na de koffie steken we de weg over en gaan een vrij groen gedeelte van Telalim in, waar zich ook de begraafplaats bevindt. Een Hop scharrelt op de bodem zijn kostje bij elkaar en is lastig voor de lens te krijgen. We zien bomen met spechtengaten, maar spechten zien we niet, wel Bonte Kraaien.
Gerrit fotografeert er bovenstaande hagedis.

Dave had tijdens het koffiedrinken gezien dat we vlakbij Lake Yerobiam zijn. In dit meer zouden Purperkoeten zitten, dus rijden we ernaartoe. Aangekomen bij het meertje, dat veel weg heeft van een plaatselijk park, waar de locals gaan vissen en chillen, zie ik een zwart-witte Specht overvliegen. We zien hem kort in de kijker, maar het dier laat zich niet meer zien. Het kan alleen maar een Syrische Specht geweest zijn, want andere soortgelijke spechten komen hier niet voor.

We ontdekken allerlei nieuwe soorten, waarvan de Balkanbergfluiter - door Dave ontdekt - wel een hele leuke is. Een Purperkoet horen we roepen, maar zien doen we er geen.

Vroeger associeerde ik de Bonte Kraai met noordelijke landen, maar het is vooral een soort van oostelijk van Nederland gelegen gebieden.

We zien steeds weer nieuwe soorten, zoals hier de Zwartkop en wel het vrouwtje van de soort. Een vogel die we bij ons in de Griend ook elk jaar broedend hebben.

Een Palmtortel scharrelt op de grond. Hoewel erg algemeen, blijft het een vrij schuwe vogel. Zijn vleugels zijn prachtig oranjebruin met grijs gekleurd.

Een groepje Tristrams Spreeuwen schopt behoorlijk wat drukte in de dadelpalmen. Er zitten zowel juveniele als adulte vogels. De oranje stengels steken goed af tegen de Zwarte vogels, maar matchen prima met de kleuren in hun vleugels.

Als we wegrijden ziet Dave uit de auto nog een Klein Waterhoen op 50 meter afstand. Specsavers zal voorlopig nog niets aan hem verdienen, denken wij. Dick is op deze plek wel vijf of zes keer ingestapt, maar steeds zien we weer een nieuwe soort, dus moet hij weer de auto uit. Op een gegeven moment wordt dat echt lachwekkend.

Hoog boven onze hoofden zit een Halsbandparkiet op de uitkijk tussen de kale takken. De twee Slangenarenden die ik over ons heen zie zweven, komen ook als nieuw op de soortenlijst.

Onze volgende stop is bij Sde Boker, vraag me niet hoe je dat uitspreekt, maar het is er erg mooi. Prachtig gevormde en gekleurde rotsen steken fel af in het zonovergoten landschap. De kibbutz van Sde Boker is wereldberoemd. David Ben-Gurion, de eerste premier van Israël, en zijn vrouw kwamen uit deze kibbutz. We stoppen bij Nahal Havarim voor het nemen van wat foto 's.

Het zonlicht is al minder hard aan het worden en dat komt de foto 's van het kale (net als mijn koppie), maar toch erg mooie landschap ten goede. Links is de Canyon Havarim en rechts, maar niet zichtbaar de wadi Havarim.

Ook in het dorre en hete landschap weten sommige planten genoeg water te bemachtigen om er fris en groen uit te zien.

We rijden weer zuidwaarts en nemen de volgende zijweg van de 40 naar het noordoosten. Dan komen we bij Ein Ovdat waar we een panoramablik hebben op de rotsen. Hier moet de Vale Gier leven en inderdaad zien we het gemerkte exemplaar eerst hoog boven ons vliegen en even later in de kloof op een richel zitten.

We zien nog een andere rover die best een Havikarend zou kunnen zijn, maar het beest verdwijnt te snel achter de rotsen om er een goede blik op te kunnen werpen.

Op de terugweg vanuit de kloof komt een Woestijnleeuwerik lekker dichtbij en met de zon in mijn rug kan ik het beestje rustig meerdere malen vastleggen.

Dave komt net boven een kammetje uit en ik neem een foto van hem en de lens die ons over twee dagen nog lang op zal gaan houden. Hij heeft hetzelfde idee en neemt een foto van mij, die ik overigens nog niet in mijn bezit heb.

We verlaten het gebied rondom Sde Boker en rijden verder zuidwaarts over de 40 naar Mitzpe Ramon. Net voor de bocht naar het oosten nemen we de afslag in zuidwestelijke richting en komen uiteindelijk op een onverharde weg langs enkele farms. We vinden het bosje waar volgens Yoav de Syrische Kanarie voor zou kunnen komen.

Het bosje ligt er verlaten bij, het waait er nogal en we horen niets dat op een kanarie zou kunnen duiden. Wel lopen we tegen een groepje Arabische Babbelaars op waar we van dichtbij foto 's kunnen nemen. Dan begint het te spetteren en komen er vliegtuigen over. Die gaan rondjes draaien boven het gebied, waarbij het geluid oorverdovend is.
Ik krijg een déja vu. In 2004 waren we op zoek naar Citroenkanaries in de Spaanse Pyreneeën bij de Oroel. Ook daar begon het te regen, was er een militaire oefening en was er geen vogel te bekennen.

We rijden terug naar Mitzpe Ramon waar we vanaf een hoogte de Ramonkrater zien liggen. Deze ziet er echt uit als een woestijn, maar zit vol met allerlei zoogdieren en ook vogels. We zien daar niets van, want het is al laat in de middag en hebben weinig of geen tijd meer om ergens rustig rond te kijken.

Steeds verder zuidwaarts rijden we over de 40. Uitgestrekte vlaktes, die best eens Zandhoenders en allerlei Leeuweriken zou kunnen opleveren. Overal langs de zijwegen staan echter borden met "Firing Zone" en deze gebieden zijn buiten de weekenden verboden te betreden.

Rijdendeweg maak ik een foto van de ondergaande zon, die in gouden stralen zijn licht door de wolken strooit. Vaak komen er dan in Israël tevens electriciteitsdraden op de afdruk, het is niet anders.

Hoe verder we richting Eilat rijden hoe dichterbij Jordanië komt en weldra zien we de rode bergen in de vallei die naar Aqaba leidt.

Tegen 18.00 uur zijn we weer in Eilat. Dat is zo 'n 15 uur investering in het vogelkijken en ik heb me geen seconde ervan verveeld. Vervelen doen we ons ook niet een uur later bij restaurant Boston, waar het eten en de bediening ons prima bevallen. We zitten heerlijk buiten op het terras en de temperatuur blijft goed. Na het eten zijn we zo weer terug in het hotel en noteer ik nog wat korte aantekeningen voordat ik onder het laken kruip en al snel in slaap val. Het was de vruchtbaarste dag met 80 dagsoorten, waarvan 23 nieuwe. Het totaal staat inmiddels op 158.